Her ne kadar kendileri üç yaşında olsa da evde an itibariyle bir küçük ergenimiz mevcut. Herşeye ama herşeye mi tepki verilir yahu.
-yemek yemek istemiyoruum.
-üstümü giyinmek istemiyoruuum.
-uyumak istemiyoruuuum.
-offf offff
-çok sıkıcı
-şimdi izin verirsen çizgi filmimi izlemek istiyorum (
burdaki izin verirsen kısmı rica etmek manasında değil, git başımdan manasında
ve tonlama da aynen o şekilde)
Eşimle bakakalıyoruz birbirimize bu hallerinde. Biliyorum ki
şu dönem onların kendilerini keşfetme, sınırları test etme, birey olma yolunda attığı
adımlar. Ama bir yandan da çok zor yahu. Evde hep bir elektrikli hava, bir
ağlama halleri, her an kriz çıkacak korkusu.
Akşam eşim kapıdan girmiş, bizimki yine tripli, nesi var dedi.
Dedim sen ne gördün krizin alası az önce yaşandı diye. Mevzu ise çenesine krem
sürmem. Çenesinde çıkan bir kızarıklığı eliyle tahriş etti ve yaraya döndürdü
bende krem süreyim dedim. Önce izin istedim, dil döktüm izin vermedi hatun. Sonra
bir minik hamleyle kremi sürdüm çenesine. Vay senmisin bana krem süren, bağrış
çığrış. Kendini mutfağa yere attı ayaklarıyla dolap kapaklarını tekmeliyor. Gel
de sakinleştir. Ağladı bağırdı attı öfkesini üzerinden tabi bir 10 dk
tepindikten sonra, sonra geri geldi yanıma. Dalgalı ruh hallerinde.
Haftaya yıllık izin kullanacağım inşallah ve birarada bol bol vakit geçireceğiz, hatta belki günde
birkaç saat kreş denememiz bile olur, arkadaşa çok ihtiyacı var çünkü. Küçük ergenimizin
çabucak bu dönemi sıkıntısız atlatması dileğimiz..