2 yaş

Epeydir ayrı düştük blogcağızım. Biraz buralarda yoktum, biraz buralardayken yoğundum derken arayı açmışız. Yaz(a)madığım zamanın en büyük olayı ise tabiî ki kızçem Zeynebim Selinimin 2 yaşını 12 Nisan itibariyle doldurmasıydı. Kendi çapımızda düzenlediğimiz şenliklerle ve içimizde patlayan havai fişeklerle bu özel günümüzü tepe tepe kutladık. (içimizde patlayan havai fişek; ba ba baaa teşbihte son nokta :P)  Gerçi Zeyno hanım, pastanın üstündeki yanan mumları üfleyerek söndürme hadisesine pek bir anlam veremese de ben onun yerine itinayla üfledim. Başka bebeler mum üflemeye bayılırken bizim hanım “ne gereksiz iş” bakışı atarak bir an evvel bu seramoninin bitmesini bekledi. Öyle şenlik menlik dedim ama kendi çapımızda dayı teyze katılımıyla yaptığımız bir aktiviteydi. Dayının da doğum günüsü bir gün sonra olunca iki mum dikerek onu da aradan çıkarıverdik. 

Bu post da Zeynep’e özel bir post olsun madem. Kısa kısa notlarla halini ahvalini not düşelim buraya.

İki yaşını dolduran Zeyno hanım tam bir cilvenaz. O dudaklarını büze büze yaptığı nazlar edalar tam yemelik. O esnada başka bir şey yapıp ona bakmıyorsak hele “anne bak” “baba bak “diyerek dikkatleri kendi üzerine çekmeyi de biliyor sıpa.  Bir de yattığı yerde bacak bacak üstüne atıp öyle uzanıyor keyif ehli hanım.
Artık azcık da olsa kendi kendine oynayıp oyalanabiliyor. Çay setleri ve bebekler kurtarıcımız.
Oyun hamurlarında ise ille beraber oynamak lazım. Alıp geliyor anne ”amur yapalım” diyor.
Bu aya kadar televizyonla ilişkisi çok azdı. Bu ayla beraber Pepe’ler, Moni’ler, Maya’lar hayatımıza girdi. Yetmezmiş gibi ipadden de sürekli onları açmamızı istiyor. Bir de “amanin kedi” belamız var ki aman. Nette illüstrasyonla canlandırılan şarkı söyleyen bir kedi var. Yabancı şarkılardan tutun da yöresel ezgilerimize kadar bir çok şarkıyı söylüyor. Bizim kızın favorisi yerel ezgilerden yana. Tiridine bandım en en favori parçamız. Baba daha kapıdan girerken “baba amanin kedi aç” diyor.  (ben açmasını bilmiyorum diyerek yırttım, ehi).

Biraz da huyundan suyundan bahsedeyim. Kesinlikle tutturuk bir tip. İstediği şey hemen olmalı ona göre (bana göre değil tabi, sabrım varsa tane tane açıklıyorum neden olamayacağını, sabrım yoksa kestirip atıyorum o da sesinin son perdesinde ağlıyor).  Arada ağlamasına da müsaade etmek lazım bence. Bizim evde bebek bakımında ara ara kayınvalidemden destek aldığımız için o sağolsun Zeyno hanım ne istese yapmış tüm iyiniyetiyle, yeter ki ağlamasın mutsuz olmasın diye, bu şekilde büyüyen çocuklar sınır mınır öğrenmeden büyüyorlar, tutturuk olmasını da biraz buna bağlıyorum. O yüzden her istediğinin olamayacağını öğrenmesi için arada hayır dediğimde böyle krizler çıkabiliyor.
Her çocuk gibi park delisi. Dışarı çıkalım mı dediğimde yüzü anında aydınlanıyor.
Ne kadar sakınmaya çalışsam da çikolatayı öğrendi.  Hergün babasına sürpriz yumurta siparişi veriyor.
Yemek yememesi daha doğrusu çok yemek seçip sadece birkaç çeşit yemeği yemesi beni en çok zorlayan konu. İki yaşında hala 12,5 kilo. Boyu da en son iki ay oluyordur ölçüldüğü 93 cm idi. Kiloya takılmamayı çoktan öğrendim. Aslolan sağlıklı olması tabiî ki.
Uyku. Bilenler bilir doğduğundan beri  Zeyno hanımla uyku imtihanımız var (dı). İki yılın sonunda diyebiliyorum ki sonunda kesintisiz 5 -6 saat uyuyorlar!  (bin şükür, çok şükür). Bizim sorunumuz gece çok sık uyanmasıydı. Az zombi gibi gidip gelmedim işe. Bu sorunu yaşayanlara diyebilirim ki tünelin sonunda ışık var az sabredin (iki yıl kadar!) 
Daha bir dünya şey yazabilirim, sözkonusu insanın kendi bebesi olunca çenesinin ayarı kaçabiliyor.

Özetle yavrukuşum, güzel kızım iyiki geldin dünyamıza, hayatımızın ışığı oldun, seni çoook seviyoruz, iki yaşın kutlu mutlu olsun. Nice nice yıllara hep beraber sağlıkla, mutlulukla ulaşalım inşallah.