25 Mart 2016 Cuma

Kısa kısa

Kısa da olsa bir ses vereyim.
 
Tam bir hafta önce bugün hafif kırgınlıkla başlayan hastalık beni yerle yeksan etti, perişan etti sayın okuyucu. Hala da tam olarak iyileşmiş değilim. Üç gün rapor, serumlar, ilaçlar biraz kendimi toparlayabildim. Bu yıl ikinci oldu bu. Bu senenin mikropları pek bir cevval, iyice süründürmeden bırakmıyorlar. Evde Zeynebe de geçmesin diye kaç gün uzak durdum çocuktan. En son biraz iyileştiğimde "yaşasın anneme artık sarılabileceğim" diyordu kuzucum.
 
Geçtiğimiz haftalarda İnsan Kaynakları gelip ilkyardım eğitimi almak ister misin dediğinde balıklama atlamıştım, eğitimine de keyifle katılmıştım. Yarın onun sınavı var. Eğitime katıldıktan sonra anladım ki herkesin bu konuda bilgi sahibi olması gerek, çok önemli bir konu. Minicik bir müdahale hayat kurtarabilir. Keşke okullarda ders olarak okutulsa da herkes öğrense. Ha ben çok mu iyi öğrendim, Allah kimseyi bana mecbur bırakmasın diyorum :)
 
İşler her zamanki gibi çok yoğun. Gelmediğim günlerin acısı da gayet güzel çıkıyor sonradan. Hasta yatağımdan bile mail cevaplıyordum en son.
 
İnsana insan gerek azizim. Bu konuda şanslıyım ki annem ve ablalarım yakınımda. Hastayken bunu çok daha iyi anladım.
 
Ülke olarak korkunç günler geçiriyoruz, her gün şehit haberleri, patlayan bombalar ölen masum insanlar. Ne kadar kolay bir insanı hayattan koparmak. Hainler. Oysa ne zor yetişiyor bir evlat. Annelerin yürekleri cayır cayır yakılıyor. Allah kahretsin bu hainleri, öyle ki düşündükleri her fitne kendilerine dönsün inşallah.
 
Kalın sağlıcakla.